Sanayide Ni-hard adıyla bilinen Nikel-kromlu beyaz dökme demirler, özellikle kırıcı ve öğütücü parçalarda uzun bir süredir kullanılıyor. Yukarıda bahsettiğimiz karbür yapıcı kroma ek olarak, bu dökme demirler aynı zamanda bir miktar nikel de içermektedirler.

Dökme demir içinde %3 – %5 oranında bulunan nikel, yüksek sıcaklıklık fazı olan östenitin perlite dönüşmesini engelliyor. Bu şekilde, hızlı bir soğutmayla östenit yapısının oldukça sert bir faz olan martensite dönüşmesini sağlayabiliyoruz. Herhangi bir yanlış anlaşılma olmasının önüne geçmek için tekrar vurgulamamızda fayda olabilir: Burada karbür parçacıklarına dair bir dönüşümden değil, karbür parçacıklarını çevreleyen matrisin yapısına dair dönüşümlerden bahsediyoruz.

Yukarıda anlatılanlardan anlaşılabileceği üzere, beyaz dökme demire sertliğini karbür parçacıkları veriyor. Bu karbür parçacıkları da hem demir ve karbon, hem de krom ve karbon arasında oluştuğu için, aşınma direncini arttırmak için %1,5 – %4 arası kroma ek olarak, karbon miktarının da %3,5 civarında tutulması gerekebiliyor. Eğer malzemenin tokluğunun da yüksek olması gerekiyorsa, o zaman karbon miktarını %2,7 civarına çekmek durumunda kalıyoruz.

ASTM A 532 standardına göre dökme demire en fazla %1,3 oranında eklenen mangan, bir yandan perlit oluşumunu engellediği gibi, aynı zamanda östenit stabilize edici bir etki de ortaya çıkartıyor. Bu nedenle manganın nispeten yüksek olması durumunda, ısıl işlem sonrasında yapıda kalıntı östenit miktarının arttığını, buna bağlı olarak sertliğin de nispeten daha düşük seviyelerde kaldığını görüyoruz. Silisyum ise, hem sıvı akışkanlığını arttırdığı, hem de martensit oluşumuna katkıda bulunduğu için, yüksek alaşımlı dökme demirlere %1 ila %1,5 arasında ekleniyor.

Kaynak: https://dokumhane.net/kutuphane/yuksek-alasimli-beyaz-dokme-demirler/